Samenvoegen met Alles wat je bent.
door Jenny Schiltz , 3 juli 2021
Onlangs was ik op reis toen ik werd meegenomen naar een leeg landschap. Er was niets anders dan een groot helder kristal in de verte. Ik liep er naartoe en het begon licht in mijn hartchakra te pulseren. Ik merkte dat de andere kant van het kristal hetzelfde deed. Het zond een pulserend licht uit in de enorme lege ruimte.
Het duurde niet lang voordat ik een man zag naderen. Ik kende hem, mijn hart en mijn ziel kenden hem, ook al heb ik geen referentie voor wie hij is in mijn normale realiteit. Mijn hart zwol van liefde en ik was zo blij hem te zien. Het was een diepe zielsverbinding.
Zonder woorden wisten we allebei wat we moesten doen, we gingen het kristal binnen en toen we dat deden waren we geen lichamen meer, maar energie. Onze velden versmolten, onze chakra’s versmolten. Ik wist dat hij er was om me te helpen samen te smelten met mijn Goddelijke Mannelijke en ik was er om hem te helpen samen te smelten met zijn Goddelijke Vrouwelijke. Het was alsof hij mijn tegenpool was en toch niet. Hij had eigenschappen die ik miste en ik had er die hij miste.
Onze energieën versmolten en we werden nieuw, toen het eenmaal klaar was verlieten we het kristal. Toen we weggingen namen we onze nieuwe, gecombineerde energie en gaven het terug aan ons lichaam. Onze blikken ontmoeten elkaar, we glimlachten en toen gingen we onze eigen weg.
Na die ervaring voelde ik me heel goed, gecentreerd, completer, een beetje verrast door alles, maar verder merkte ik niet echt veel van een verandering. Ongeveer een week later waren we echter naar een show aan het kijken en was er een oorlogsscène. Zoals gewoonlijk waren het de vrouwen die kanonnenvoer waren. Zij waren degenen die werden geslagen, verkracht en geplunderd. De intensiteit van de woede die in me opborrelde was ongelooflijk.
Ik heb dit soort scènes eerder gezien en hoewel het me boos of verdrietig maakt, dit was een heel nieuw niveau. Ik keek ernaar, mijn lichaam beefde van woede. Ik voedde het niet, ik observeerde het gewoon met nieuwsgierigheid. De woede sloeg om in diep, diep verdriet en toen in schaamte. Toen de schaamte over mijn wezen spoelde wist ik dat het van het mannelijke was waarmee ik eerder was versmolten.
Ik kreeg toen een tijd te zien waarin vrouwen werden beschouwd als poorten naar de schepping, in harmonie met de Aarde en haar cycli. De begeleiding van de vrouw werd gezocht, haar raad werd aangehouden en ze werd gewaardeerd tijdens al haar cycli, als het meisje, de moeder en het oude vrouwtje.
Ik kreeg te zien waar er in de loop van de tijd een element binnenkwam, eentje die een gevaar vormde voor de vrouwen. De reactie van het mannelijke was om te beschermen, te beperken, de toegang af te sluiten tot hun waardevolle en geliefde vrouwen.
Na verloop van tijd, vooral met het binnendringen van de door mannen gedomineerde religie raakten de mensen minder verbonden met het land, de cycli en hun wijze vrouwen. Wat begon als bescherming werd overheersing en controle. Hoe meer dit gebeurde, hoe meer de ontkoppeling, de angst en het ego groeide.
Het de mond snoeren van het vrouwelijke was langzaam, verraderlijk en het begon vaak met het verlangen om te beschermen of te beveiligen. Toen kwamen de geloofssystemen die het vrouwelijke, de wijze vrouw, de kruidkundige, de genezer, de vroedvrouw en de wijsgeer de schuld gaven van alle kwalen in de wereld, van stormen tot oorlogen.
Deze loskoppeling, verwijten, angst en ego leidden ertoe dat de vrouwen werden gezien als eigendom, minder dan en een voertuig voor het vervullen van behoeften. Toen het mannelijke zijn verbinding met het vrouwelijke verloor, met de Aarde, verloor het de verbinding met zichzelf.
Ik zag de samenvatting door me heen stromen. Ik zag mijn leven als man, zag mijn rol in de creatie en voortzetting van een systeem van pure ontkoppeling. Ik voelde de schaamte door me heen stromen en op dat moment zag ik het met zoveel helderheid dat de enige manier om er doorheen te komen vergeving is.
Terwijl ik mezelf vasthield, mezelf vergaf, van mezelf hield, nam de pijn van het mannelijke af. Toen ik het allemaal losliet was ik in staat om vrijelijk het Goddelijke Vrouwelijke aan te boren, niet de gewonde, niet de vergiftigde, maar de Goddelijke.
Het Goddelijke Vrouwelijke en het Goddelijke Mannelijke zijn twee helften van het geheel, ze zijn niet gescheiden. Om in je geheel te komen, moeten het vrouwelijke en mannelijke binnenin worden samengevoegd, gezien, gehoord, bemind en vergeven. Vanuit deze ruimte hebben we toegang tot onze ware Goddelijkheid. Vanuit deze ruimte kunnen we zien dat er niets te vergeven valt, maar er is vergeving voor nodig om daar te komen.
We zijn het allemaal geweest, hebben het allemaal gedaan, hebben alle ins en outs ervaren, het licht en donker, het yin en het yang. JULLIE ZIJN HET ALLEMAAL. Je bezit ongelooflijke kennis, weten en waarheid. JULLIE ZIJN HET ALLEMAAL.
Het verzoenen, het liefhebben en vergeven van al je stukken en ervaringen is het pad naar je heelheid en alles wat JIJ bent.
Terwijl ik deze woorden type moet ik denken aan een bericht dat ik rond de equinox in maart ontving. Het wordt nu duidelijker. Klik hier om het Bericht van de Fates te lezen van Jenny Schiltz. https://www.jennyschiltz.com/message-from-the-fates-2/
We bevinden ons midden in een prachtige afstemming tussen de Zon en Sirius (3-7 juli), deze afstemming creëert een opening die ons helpt met belangrijke codes. Codes van soevereiniteit naarmate we meer en meer versmelten met ons ware zelf.
Dank aan allen die dit werk delen en steunen. Ik stuur jullie allemaal heel veel liefde!
Jenny