De Geschiedenis van de Aarde, deel 4: De Vernietiging van de planeet Maldek

De Stichters

De Geschiedenis van de Aarde, deel 4: De Vernietiging van de planeet Maldek

De Stichters via Sal Rachele
vertaald uit het Engels door Frank Hoogerbeets

12 mei 2005

Gegroet, geliefden. Wij zijn de Stichters. Het medium wilde zich ervan vergewissen dat wij aan iedereen bekend maken dat al onze boodschappen te zijner tijd in een boek worden vervat. Wat is jullie aardse uitdrukking – “houd je adem niet in tijdens het wachten”? Goed, we proberen hier wat gevoel voor humor te hebben. Het schrijven van een boek vereist altijd concentratie. Het ontvangen van de informatie is eigenlijk vrij rechttoe rechtaan, maar het is de voorbereiding, het bewerken en uitgeven van het boek dat veel energie vergt.

In ieder geval, vandaag bestuderen we de grote oorlogen en de komst van zielen naar jullie wereld, wat het begin markeerde van wat jullie geweld en conflict noemen. Voor velen van jullie zal dit geen prettig beeld zijn, maar ik ga ervan uit dat de meeste van jullie nu volwassen zielen zijn en een beetje onaangenaamheid aankunnen te midden van de glorieuze Schepping.

Jullie Aarde was niet de enige planeet in jullie stelsel die de aandacht van buitenaardsen trok. Tien miljoen jaar geleden waren er drie planeten die levensvormen herbergden – de Aarde, Mars en Maldek. Zij waren in die tijd de derde, vierde en vijfde planeet vanaf jullie zon. Ja, de temperatuur op de vierde en vijfde planeet was lager en minder vriendelijk dan op Aarde, maar dat weerhield de buitenaardsen er niet van deze werelden te koloniseren. Zij die naar Mars en Maldek kwamen waren avontuurlijk aangelegd, bereid om de strenge winters en grote droogten die op deze planeten voorkwamen, te verdragen – ofschoon er rond de equatoriale gebieden wel bos- en plantenleven was en veel water en ijs in de poolgebieden.

Veel van de zielen die omkwamen tijdens de grote vloed op Aarde reïncarneerden op Mars en Maldek. De beschavingen die zich al op deze werelden ontwikkelden kwamen van veel verschillende sterrenstelsels, en nu kwam het Pleiadische oerras erbij. Zoals je je kunt voorstellen hadden de wezens die op deze werelden leefden, hun trilling verlaagd tot de vierde dichtheid. Zielen die in een wereld van de vierde dichtheid incarneerden, ontvingen niet dezelfde liefdevolle aandacht die zielen in de zevende dichtheid ervaren. Deze buitenplaneten waren daarom een vergaarbaak voor een bizarre verzameling gedachtevormen en gedachtecreaties, wat resulteerde in een rijk en gevarieerd domein – het domein van gedachtecreaties, fantasie en dromen.

Gedurende deze periode hadden veel wezens overal in de Melkweg het Aarde-experiment en haar naburige planeten opgemerkt. Een groep zielen uit het Draconische sterrenstelsel stuurde ongeveer 40 miljoen jaar geleden verkenningsschepen naar de Aarde en nog eens tussen een en twee miljoen jaar vóór de grote vloed (ongeveer 12 miljoen jaar geleden). Ofschoon zij zich niet en masse vestigden, zette hun rapporten aan de Draconische Raad de Aarde, Mars en Maldek wel “op de kaart” voor onderzoek en mogelijke verovering.

Een andere groep van de constellatie Orion had de jonge Aardse zielen en hun verwanten op Mars en Maldek ook opgemerkt. Wij van de 7e en 12e dichtheid hielden het Aarde-experiment nog steeds nauwlettend in de gaten en deze minder dan smakeloze beschavingen van Orion en Draconis konden door onze nauwlettende observatie op Aarde geen voet aan de grond krijgen. Het zou hetzelfde zijn als ons laboratorium binnenmarcheren en verkondigen dat zij het experiment overnemen. Wij hielden een beschermende trilling rond de Aarde en dergelijke dingen gebeurden niet – tenminste niet in die tijd. Maar Mars en Maldek hadden die bescherming niet omdat dat gewoon niet ons terrein was. Deze planeten waren eigenlijk “vrij-voor-iedereen”. En dus vestigden zij zich, eerst in kleine getale, als verkenners en kleine kolonies tussen de bestaande gemeenschappen. Toen de gemende voortplanting eenmaal begon, begonnen de zielen van Orion en Draconis ook te incarneren. De reptielachtige vormen van Draconis vonden het moeilijk om zich aan te passen aan het milieu op Mars en Maldek en reïncarnatie werd de geprefereerde methode om zichzelf in deze wereld te plaatsen.

Zowel het Orionische als Draconische stelsel kende een grote verscheidenheid aan bewuste wezens en de verkenners die zich op Mars en Maldek vestigden, waren vrij agressief en oorlogszuchtig van aard. Hun voornaamste doel om naar het zonnestelsel van de Aarde te komen was verovering en het delven van natuurlijke bronnen. Eigenlijk alles wat hen macht en aanzien gaf. Deze zielen waren al lang geleden hun verbinding met de Bron vergeten en voelden dat ze van anderen moesten nemen om heel en compleet te zijn.

Het duurde niet lang voordat er oorlog uitbrak op Mars en Maldek. Omdat Mars dichter bij de Aarde is en onze leden waakzaam waren, voelden de Orioniërs en Draconiërs er niet zoveel voor om op Mars te incarneren. Zij prefereerden de relatieve afstand van Maldek. Zij kwamen in record aantallen en al spoedig telde de Maldekische beschaving miljoenen zielen. Zij bouwden grote steden van steen, en overeenkomstig hun bewustzijn hadden deze steden grote forten en torens om zich te beschermen tegen aanvallen.

Op een zeker moment ontdekten de Maldekiërs neutronentechnologie en begonnen zij bommen en oorlogstuig te vervaardigen. In die tijd (enkele miljoenen jaren geleden) waren er geen veiligheidsmaatregelen ingebouwd om de oncontroleerbare gevolgen van deze technologie te voorkomen. Ofschoon de Maldekische beschaving in Aardse tijd meer dan tien miljoen jaar geleden begon, bleef die beschaving zich ontwikkelen tot een verzameling strijdende facties. Dit oorlog voeren trok de aandacht van zowel goedgezinde als kwaadaardige buitenaardse groepen uit verschillende stelsels in de Melkweg, maar vanwege de non-interferentie-overeenkomst en de bescherming van de vrije wil, werd er weinig gedaan om in te grijpen.

Ongeveer 3.200.000 jaar geleden escaleerden de conflicten en werden de neutronenwapens opgesteld. Het zou een “beperkte nucleaire uitwisseling” zijn tussen twee van de strijdende groepen. Op dat moment was het DNA van de zielen een mix van Draconische en Orionische strengen, beiden met de agressieve genen. Elke partij in dit conflict (ofschoon beide partijen hetzelfde DNA hadden) wilde de andere overtreffen, en de wapens werden steeds groter en talrijker. De eerste uitwisseling vernietigde enkele duizenden hominoïden. De partij met de meeste schade herstelde zich en sloeg met steeds grotere verwoesting terug. Ofschoon het toevallig leek te zijn ontdekt, werd er een bijzonder krachtige neutronenbom ontwikkeld door gebruik van een zeldzame combinatie van elementale katalysators. De wetenschappers die betrokken waren bij zijn ontwikkeling waren zich niet bewust van de reikwijdte van zijn destructieve vermogens. Dit wapen werd afgevuurd op een verborgen ondergrondse militaire basis in vijandig gebied. Op deze basis bevonden zich honderden neutronenwapens. De vijand, wetende dat de bom kwam, probeerde zijn wapens in de lucht te krijgen. Verscheidene tientallen wapens werden gelanceerd en ontploften in de lucht, wat een schitterend licht veroorzaakte. Zij waren echter niet in staat om het aankomende krachtiger wapen te onderscheppen en het drong de silo’s van de vijand binnen en ontstak in één keer meer dan 200 wapens onder de grond. De combinatie van de explosie van het krachtiger wapen met de 200 conventionele nucleaire wapens, veroorzaakte een krachtige aardbeving die de planeet Maldek verscheurde en in honderden stukken brak die de asteroïdengordel werden tussen Mars en Jupiter.

Meer dan tien miljoen zielen kwamen in de explosie om en zij incarneerden later op Mars. Wij en de andere goedgezinde groepen waren geschokt door wat er gebeurde en vroegen de Godheid om een grotere mate van interventie om te voorkomen dat dit ooit weer zou gebeuren. De explosie veranderde de omloopbaan van Mars en de Aarde en ontwrichtte in sterke mate de etherische bases op Jupiter en Saturnus. Een golf elektromagnetische storing ging het zonnestelsel uit en wezens uit alle delen van de Melkweg merkten het op. Er werd een raad bijeen geroepen in het Alcyone-stelsel, huis van de Grote Witte Broederschap, en er werd bepaald dat de totale vernietiging van een planeet waar dan ook in de Melkweg niet meer zou worden toegestaan.

Dit is het einde van deel 4. Wij zijn de Stichters.

Terug naar pagina De Stichters